Küllerin Rengine Rehin Günler

' yaşam, yaşamadan ölüyor
yarınlar yaralanıyor, ölüyor
çocuklar, büyümeden ölüyor..

gözlerim bir bulutun çığlığını taşıyor... '

günlerinin avlusuna külleri düşerdi güllerin
gönlü yaralı, yüzü esmer Diyarbekirin...

orada insanlar, gözlerinde keder boyu susardı
türküleri tütüne sara -da- sarınmaz yaralara banardı
toprak damlı evlerde ayışığı yanar
diclenin sularına dengbej sesleri akardı

sonrası terli bir geceydi, çocuktum
cennet düşlerden, cehenneme kovulmuştum

günlerinin avlusuna külleri düşerdi güllerin
yaraları dağlı, dağları acılı Diyarbekirin..

orada kimsesiz, yıkık, yalnızlıktır evler
orada evler, kendi çığlıklarında sessizlik, unutulmuş
göğü, kurşunlarla delik deşik yamalı döşekler
orada yakılmış köyler, orada feodalizm, failler ve meçhuller

sonrası terli bir geceydi, çocuktum
kanatlarım kanatılmış, vurulmuştum

sonra günler, küllerin rengine rehin düşerdi
sokaklar her sabah bembeyaz ölümler giyinirdi
göğün genişliğine bin havar tünerdi, ağlardım
simsiyah çığlıkların gölgesinde, avuçlarımı kanatırdım

sonrası terli bir geceydi, çocuktum
çağıldarken, çağımdan vurulmuştum

gün ışığında gölgesiz, gittiler, öpülesi yüzler
bekledim, dinmedi bekleyişlerim, gelmediler, sustum
terli akşamın koynunda bir çocukla
büsbütün, yanmaya tutuştum

haziran_2o1o