Küllerimden Doğacağım Geldiğinde

Kelimeler boğazımda düğümleniyor şu an
Ve acımasızca sitem ediyorum benliğime.
Bu kadar sevmek zorunda mısın be yüreğim?
Bu kadar korkmak zorunda mısın kaybetmekten?
Peki bu kadar kaçmak zorunda mısın incinmekten?
Neden canım bu kadar yanıyor şimdi?
Sanki depremler oluyor bedenimde...
Hele ruhum dünden yerle yeksan
Ayağa kalkacak hali
Dik duracak mecali yok

Nasıl bir özlemdir bu içimdeki?
Yüreğim, gözümün önünde kanıyor
ama... durduramıyorum.
Elimi gönlüme tuttukça sızısı artıyor derinden.
Ah be gönül,
Nedir yaşadığın bu sefer?
Aşkın acısını da mı yaşatıyor sana hayat?
Hep tatlı olmaz
Biraz da ağla mı diyor, hayallerdeki vuslat?

Ama bunlar da geçecek biliyorum.
Yine gülecek yüzüm
Ve yine sarılacağım sevdiğime.
Hem de öncekinden çok daha güçlü
Çok daha derin bir sevgi ile saracağım onu.
Kimseler üzmesin bizi,
Kimseler değmesin üstümüze
ve kimseler kanatmasın artık ruhumuzu.

Tüm yaşanmışlıklar,
Tüm acılar,
Tüm olumsuzluklar
Ve tüm güvensizlikler geride kalsın
Kollarına beni aldığında.
Her şey sıfır olsun.
Her şey yeniden doğsun.
Ve tüm umutlarımız yeniden yeşersin
birleşen ellerimizin sıcaklığında.

İnan o zaman geçer bu yokoluşum.
İşte o zaman küllerimden doğup
sana dönerim tüm bedenimi.
Ve usulca bakarım
güzel yüreğinin gözlerindeki raksine.
Ve o zaman
Yeniden başlarım gerçekten yaşamaya...

Betül Başar...