Küllerim Şiiri - Hüseyin Aktaş

durur küllerim çerçevelerde /...ölüm.../
ve bir yangın çıkar
düşer küllerim toprağa
avucuna dağılırım Mikail’in
savurur beni
poyrazıyla sokak aralarına

bir parçam dilencinin gözlerine
bir parçam çocukların sümüğüne değer
savurur durmaz mikail
alır bir parçamı okyanusa atar
bir martı kapsın diye

bir diken oynaşır külümle
uzanır bir parçam gökyüzüne
kaybolur maviliklerde
kim bilir hangi bulutun içinde
nerelere yağacak hangi yangın üstüne

ve son parçam.../kalbim/
toprağa karışır bir çiğ tanesiyle.../eriyişin hüznüyle/...
aylar geçer bir papatyanın sarısı
belki burnuna değer diye...