Küllerden Doğan Umut Şiiri - Yılmaz Kurucan

Seni, sana rağmen sevdim ben, fütursuzca
Günlerce, haftalarca hatta aylarca direndim.
İnat ettim rüzgâra, tipiye, borana,
Sensizliğe demir atmaktansa gemileri yaktım ben.

Yüreğime bir kor düştü, alev aldı, yandı içimde,
Yangınlarda savruldum, kül oldum, yeryüzüne serildim.
Kaçış yoktu, dönülmezdi bu yoldan artık,
Gözlerinde kayboldum, yedi veren güllerimi ektim ben.

Biliyorum, belki hiç dönmeyeceksin bana,
Belki de unuttun adımı, yüzümü, bana dair her şeyi.
Varsın olsun, bu aşk yeter de artar bana,
Bu deli divane gönlümle yetinecek kadar sevdim ben.

Vefasızlığın acısı, içimde bir sızı bıraktı,
Tüm acıya rağmen, umuduma tutundum.
Bir gün belki dönersin diye hep bekledim,
Uğruna ölümleri göze aldım, tüm gücümle direndim ben.

Ömrümün son demlerinde bile, bir isyanım var,
Tükensem de, bitsem de, sana hep bir yanım var.
Toprağa düşsem bile, adın dilimde yankılanır,
Usanmadan, sana rağmen ve sana inat hep sevdim ben.