Gece, karanlığın en ağır sayfasını açtı.
Şehir uyudu, rüzgâr sustu,
ben ise içimdeki uğultuyla baş başa kaldım.
Her köşe başında senin hayalin,
her gölgede senin izlerin.
Ama dokunamıyorum,
çünkü yokluğun, dokunulmaz bir duvar gibi.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta