Küller ve Anılar Şiiri - Özkan Karaca

gecenin demir kafesinde
gördüğüm rüyanın sahnesi
zihnime acısını bırakarak
yatağın bileklerinde
öylece ceset kalmıştım

bir kaç saniyelik rüya sahnesinde
köy, çocuk ve garipliklikler
gözlerimin karanlığında
misafir olmuştu

rüya bu ya...
ülkemizin tenha köşesinde
bir köy
akşamın siyah yorganı
gökyüzüne çekilmiş
yıldızların gerdanlığı kalbur
dağlara dağılmıştı
sert esen meltemin nefesi
köye kurdun sesini yaymıştı

koyu akşamın sardığı
kerpiç evler
bir kaç evin penceresinden
ateş raksı görülüyor

belli ki yıllar öncesinin saklı duran tarihi
rüya sahnesinde canlanmıştı
öyle ki elektrik dahi yok

tezek kokulu duvara çocuğun
gölgesi yapışmıştı
ateş sıçratan ışığın tuttuğu
gölgeyi elimle savuruyorum
gölge silindi
beden-et halinde kendine
kan çekti

Küçük çocuk
umutların yorgunluğunu içerek
uzaklıkların sarp yokuşunu iterek
özlemlerin yurdunu izleyerek
bilinmezlerin düşüncesine dalmıştı

gaz lambasının ateş saçan ışığı
yaşlı pencereye yansıyarak
bahçeyi kollayan
ıhlamur ağacını sarmıştı

küçük çocuğun bulunduğu oda
akrep ve yelkovan çemberine
girerek dönmeye başlar
ıhlamur tutuştu
küçük çocuk
suyun hararetli çalkantısında
odada sıkışarak korkuya kapıldı
suyun içinden gelişleyen
buz kütlesi birden
buzdan deve dönüşmüştü
buzdan dev evi yuttu
dönen oda ile birlikte
çocukta buzun içinde
dönüp durdu...

çözülen buzun suları
kerpik evi
karton gibi yıkarak dağıtır
buzdan önceki çocuk
buzdan sonra ise;
saçları kırlaşmış,
bir hayli de boy atarak
yağız bir delikanlıya
dönüşmüştü

rüya bu ya...
büyüyen çocuk
ufuklarını çerceveletip sandığa kapatmış
özlemlerini topaklayıp güneşe atmıştı
biraz sonra da
büyüyen çocuk
gri sisin boğan pençesine yakalanarak
bir daha da görülmemek üzere
yitip gitmişti
sürgün veren yolları kaybolmuştu

rüya bu...
hayat ta gerçek
küller ve anılar arasında
hayat devam ediyor...