Küller solurken... Şiiri - Ercan Avcı

Ve yalnızlık kadar eski bir acının küllerinden doğmuşum
Bırak beni ben artık yorulmuşum
Tutuşan eller vardı bir zamanlar
Yalnız bırakılmış yalnızlıklar
Onlar nerede şimdi
Ve nerede sana koşan adımlar
Kaldırım taşlarında eskitmişim sevmeyi
Sevmelerin beni eskittiği gibi

Tükenmişliklerden geride
Ve gecenin sessizliğinde
Göğe bulanmış karanlıklar
Karanlıklar ne bilirmiş bizi
Ağlarken gökyüzü o duygusuzca bakmadı mı
Ve üşürken ellerimiz
Karanlıklar ne yaptı

Küller soluyorum gecede
Buz tutmuş kaldırım taşları üstünde
Uzadıkça uzuyor yalnızlık
Sonsuzluğa gidiyor olmalı bu cadde
Ya da sensizliğe