Küllenen Sevda Şiiri - Özkan Karaca

seni nasılda
hayalimin
cam kavanozuna hapsetmiştim
ara sıra anın kırıkları çarpan
bazen de acı ısırıkları atılan
olmuştun

seni
aynaların çığlığında anmıştım
yolumu iten
taşların ıslığında aramıştım

günler günler üstünde birikerek
küllenen hatıralar alev alarak
şafakların kanlı gözlerine dokunarak
ey mahrur olan
senin bana
belki de döneceğin
zamanın kapısını beklemiştim

küllenen sevda
bu ya...
geleceğin direğinde sınırları tutan
geçmişin dileğinde sırları yutan
toprakları üzerimden atarak
senin gölgende iz sürmüştüm

ah...
duydum ki
nemli mevsimin durağında
soğugun tutulduğu Şubat'ta
beni benden atarak
evlenmişsin

hayallerim nasılda
sensizliğin gürültüsü ile
başıma çöktü

hatıralar nasılda
sessizliğin örtüsü ile
harabeye döndü

ey mahrur olan
gül yüzlü rengimdin
duygularıma yaslanan
sevdamın kendisiydin
şimdi ise
beni benden alarak
yüreğimin mezarlığına
gömüldün

gri şehrin
sürgün veren yataklığında
kaldırımlara kan sıçratarak
bulutlara göz yaşı saklayarak
denize taşları sallayarak
anıların kağıdını yakarak
beni bende bırakarak
derbeder misali
yürüdüm durdum...