Küllendirdiklerim Şiiri - Arzu Yıldırım

Kör gözlerin kararttığı
Hayalet şehrin ıssız sokaklarında
Aydınlığa kavuşmak
Bir ses bulmak umuduyla yürüyordum
Uzaklardan
Çok uzaklardan
Cılız bir çığlık duydum

Koştum, koştum, koştum...

Soluklanmak için durduğumda
Kendimi kızıl mavi alevlerin pırıltısında
Bir yangının tam ortasında buldum

Türküler yakılıyordu
Ve şiirler...
Ve şairler...
Ve Türkiye'min diğer güzel insanları yanıyordu
...

Bulduğum bu tablo karşısında
Dondum kaldım
Aradığım asla bu olamazdı

Acı çığlıklar yükseliyordu alevlerin arasından

Hiçbir şey yapamamanın ezikliği, acısı ile
Öylece bakıyordum...

Karanlıkların içinde
Gölgelerin oyuncağı olmuş
Hayatta tutunacak hiçbir şeyi kalmamış insanların
Bomboş gözlerinde gördüm inançsızlığı...

Sevgi yoktu, aşk yoktu
Umut yoktu kitaplarında
Sadece kin vardı, nefret vardı yüreklerinde

Düzene uyuyorlardı
Düzene uydurmaya çalışıyorlardı

Düşünemedikleri için
Saygıları da yoktu düşünen beyinlere

Yakıyorlardı
Yıkıyorlardı
Sömürüyorlardı
Sömürülüyorlardı
...

Bir insan yakılıyordu
Binlerce insan yanıyordu...

Kör gözlerin karanlığından kurtulup
Aydınlığa kavuşmak
Bir ses bulmak umuduyla düştüğüm yollara
Dönüp de şöyle bir baktım

Ne çok değersiz şeyi büyütüp de
Kendimi küçültmüştüm
Gülümsedim geçmişime
Benzememek için diğerlerine
Benzerlerimin yanına gittim

Ve sonra ben de atladım ateşin içine

Yandım
Kavruldum
Küllendirdiklerimden
Kendimi doğurdum!

24 Mart 2004