Kullar Fani Şiiri - Hatice Hantal

Kullar fani,dindirmez,yalnızlık sancısını
Bana açılan kollar,samimi değil sahte!
Dost bildiğim tattırır kerbela acısını
Sefil halim uymuyor,Sana verdiğim aht´e.

Kullar anlamaz halden,bilmezler oldum heder
Ayrılamam edepten,birleşse gök ile yer!
Sevilmem bu sebepten,şiar´ım, ar-haya der
Razı olur gocunmam,ömür sürdüğüm baht`a.

Kullar garip halimi,ayıplıyor horluyor
Biraz bunaldım sanki,çetin hayat zorluyor
Bir yanda kutsal hüzün,yüreğimi harlıyor
Buhar olup çıkıyor,dile sardığım ah`ta.

Kullar beni terk etti,hep güldüler ardımdan
Hiç kimseler duymadı,ben ağladım derdimden
Vatan mı diyar gurbet,sürgün yedim yurdumdan
Gözümde tüter durur,hayal kurduğum Kâhta.

Kullar dursun beni al,döndüm naçar bizara
Ölmektense korkum yok,gelsem kem göz nazara
Figüran rolüm bitsin,gömün gitsin mezara
Belki sonsuz saltanat,kabûl gördüğüm Şah`ta.

Kardeş Kalemden:

Sıkma kalbin can gurbanım hayalinde bir nur yak,
Ne de olsa son durağa götürüyor boş tahta.
Kullar seni kollamazsa,kollarını aç da bak,
Babaların babası yar oturmuş ya o Taht'a....Mustafa Arpa

'Kullar neylesin ömrü, günü gün eder iken
Biter nasılsa süre, her gün batsa da diken
Sabreden murat görür, yanarken günah eken
Nefsine yenilmeyen, cennette çıkar Taht'a...' Mustafa Bay, 'ZEYBEK HOCA'