Kullar Arasında Şiiri - Hüseyin Solum

aklımın ders çalışmakta olmadığı belliydi
okumayı sevdiğimse aşikâr
öğrenmek kadar öğretmek istediğimin bilincinde
hiç bu kadar sarih olmamış cümlelere
bir yenisini eklemenin getirdiği
yürek cümbüşü saatlerde
takılı kalıyordum
sanırım
güç sahiplerine tahammül edemeyişin
güçlenmek olduğunu bilmiyordum
binbir korku salınırken içimde
geçmiş yaşlar
buğuluyordu zaten görünmez olan geleceği
birtakım sıkılmış uzmandan bıktığım
her hâlimden anlaşılırdı
esaretini söküp attığım sayısız hatıranın aslıyla
uyandım
güzel isimler
kız çocukları neşesine sarılı
bir dövme günahıyla
alnıma yazılmıştı
gözlerime mil çekti evliyalar
karanlığın ardında neler var
sözüm
sükûtun belini kırmalıydı
çünkü ruhum,
dayanılmaz intiharlara
çiçekler açtırdı
oysa doğduğum
kışın ortası
karanlık hikayeler
yazdırırdı
oğullara alışacaktı babam
hayat ona hiç adil davranmazdı
alışkındı
kalbi paramparça bir çocuğun
içinde büyümenin
gençlik rüzgarına
dur
dediği kemâl
mükellefti beni kuşatmaya
kaybettim
var olmanın bedelini
yana yakıla anlarken
ağlamam
kapının eşiğindedir
zamanı durdurmanın
ölmekle mümkün olduğu
sonsuz ıstırap
bir rüya değil ki
kul olmanın çaresizliğiyle
aff ederim Allah'ım