Külkedisi Şiiri - Zerrin Ceylan

Pamuklara sarılırdı yeryüzü
Kılıçlara benzerdi çatıdan sarkan buzlar
Kalp kırar gibi kırardık herbirini
Buz tutan ellerimi
Cama tutarsan sızlamaz derdi annem
Tutuşturulan bir sobaydım sanki
Kurabiyeler şeklinde kömürlerim
Kömürdendi kalemim
Ela gözlere sürme değil
Hayatına eyeliner çeken
Acemi bir makyöz sanki
Ellerim mi titriyor ne?
Hadi çocukken pergel kullanamazdım
saymadım parmaklarım kaç santim
Açı ,santim ,metre
Hangi açı kaç derece bana ne.
Hem büyüdüm ki ben
Ama hala sevemedim ölçüleri
Kim ne kadar uzak ,kim ne kadar yakın
Kim ölçer hayatın uzunluğunu
Ölçse de kaç arşın eder
Masallarla büyümemiştim ki ben
Oysa külkedisi sanırdım kendimi
Annemin seslenişleri arasında
Elimde bir tahta kaşık
Yayla çorbası ocakta
Saymaları karıştırırdım tencerede
O yüzden hiç sevmedim matematiği..