Kulillah Sümme Zerhum

Hangi dala elimi atsam,elim kanadı,
Hangi dalı tutsam, dal elimde kaldı.
Bu yüzdendi ellerini tutmaktan kaçışım,
Bu yüzdendi ellerimin ceplerime sığınışı.
Neyi sevdiysem ya gitti, ya bitti.
Bahtıma düşen buydu,
Bu kadardım ben.
Nasipsizdim.
Ya da gönlüm çok duruydu.
Kelebeği sevdim,avuçlarımda öldü,
Kaplumbağaya gönül verdim "ömrün yetmez" dedi ve gitti.
Ellerim hep boşlukta kaldı benim,
Ne zaman elimi uzatsam, tutacak kimsem yoktu,
Bilemezsin bunun acısını,
Kitaplar yazmaz,
İnsanlar konuşmaz,
İçinde öldürür insanı.
Sonra seni gördüm, bunca pislik ve yaygara içinde,
"Tamam dedim işte tamam bu!
Yıllardır arayıp bulamadığım his ve vermek istediğim değerin sahibi bu. "
Çok sürmedi, yine yanıldım. Kısacası kaybettim.
Çocukluğum ve gençliğim gibi kayıp gittin avuçlarımdan,
Gözle görülür, elle tutulur bir sebep dahi yokken,
Her şey bu kadar "sen" olmuşken, ben "hiçbir şey" oldum sende aniden.
Söyleyeceklerim vardı yarım kalan,
Mesela;
"Öyle güzel gülüyorsun ki...
Gülüşünden muska yapsın medyumlar" diyecektim.
Ama diyemedim.
Gittin ve neyi anladım biliyor musun?
İlk önce vazgeçilir.
Gitmek sonraki adımdır.
Kimse sormuyor beni ve kimsenin merakı olamıyorum,
Soranlara ise; "HİÇ" diyorum,
Hiç demek,
"Konuşulacak o kadar çok şey var ki;
Susmak hepsine yetiyor " demektir.
Ve susuyorum,
Bazen, kerbela'da suya kanayan Hz. Hüseyin gibi,
Bazen, sevdiğini kaybetmiş Hz. Bi'lal gibi.
Her susuşum aşka yoruluyor,
Her adımım ölüme yol oluyor.
Ne ben bu dünyayı anlıyorum azizem,
Ne bu dünya beni anlıyor.
Hasılı; Yoksun,
Dünya benden yoksun.