Külhan Beyiydi Şiiri - Safet Kuramaz

Kahpe derdim kahrolasına ama yine onunla yattım kalktım
Dilimde tekerlemeleri hep güzeldi çiçekler kadar taze
Daldan dala atladım durdum hep acımı erteledim sadece
Karınca bile olamadım temizlikte her adımda günahkâr
Güneş aynıydı ay dolunaydı ırmak aksa selleri isyankâr…
Karanlıklarım fantezim oldu yüzümün atarken beti benzi
Yamaçlara düşen ayaklarım yürürken köle oldu adağım
Sığınacak yer aramadım: Ne üstümde çatıdan eser vardı
Nede sonsuzluğa hükmedecek kadar samimi bir nazar vardı.
Gülmek mutluluktu ağlamak kuraklıktı bu ne kötü ayardı
Sanki sallanırsa sandalım bedenim bayrağım hep huzurluydum!
Masaldı kesin ama kanmaya her an hazır esarete nazır
İçkisi, eğlencesi yetiyordu oluyordum ya çok bahtiyar
Yalnızlık bakidir diyordum durmadan, kim kendini kandırmıyor
Teselli buluyordum mutsuz sonlarını gördükçe bir köşede…
Sahip olmuyordum hiç bir şeye bağlanmak demekti efsanesi
Kendinden geçmiş sarhoştum gönlümün ufkunu sarmış viranesi
Yaşlanıp da sanki ölümü bekleyen bedelin hikâyesiydi!
Bakıp da halime özeniyorlardı dert tasam hiç yok muşmuş ya
Gülüyordum ama her gece sıkıntı sarıyordu uykularımı
Her geçen gün artan doyumsuzluğum sarıyordu kuytularımı
Uzun havaya benzetmişti söyleyip dinleyen türkülerimi
Şekersiz unsuz tuzsuz bir hayattı maden suyu tadında işte…
Herkes gibi çalışıyor yiyor içiyor halk içinden biriydim
Har vurup harman savururken kazancımın yoktu hiç bereketi
Tenime dokunsa özlediğini söylese bu yar ile diriydim
Kılıktan kılığa girmiş ruhum çoktan sunmuştu bekâretini!
Özgürlüğümün meşalesi hiç sönmeyecek gibi geliyordu
Kimseye kul olmadığımı düşünüp yüreğimi eğliyordu
Oysa hepsi yalanmış anladım son hazan yaprağım düştüğünde
Kurumuş dallarımda gördüm ki dünya kulluğunu yeğliyordu…
İlk defa ölümümü düşündüm soğuk ve karlı bir kış günüydü
Titremedik bir yerim yanmadık derim neredeyse yok gibiydi
İlk defa sevgisine imdat ettiğim Allah’a olan hüznümdü
Beni toprağa-dünyaya bağlayan yerimden koparan dibiydi…
Bağlanmayacağım dediğim arsız gururum da iflah olmuştu
Kim bağımsız olabilirdi ki? Benliğim deprem şokuyla dolmuştu
Bütün felsefelerim yangından kül olmuş yüzümü soldurmuştu!
Yağdıkça yağmur üstüme masivadan koparan bir rahmet eli
Tek gerçekti sanki Ömer’in celallenmesine benzer bir durum
Ne yaratmışsa Rabbim baktıkça değişmişti birdenbire huyum
Cennete dönmüştü her an üzerinde gezip durduğum uçurum
Sanki ana rahminden doğmuş bebeğin ağıtında dirilmiştim