Külfet Şiiri - Taha Türkmen

yalnızlık Allah'a mahsustur derdi yarim
hazin bir duanın amin seslerinde
savaşlar barış için değildi
değildi gurbet özlem için
omuzunda ağırlığını taşırken bulut yağmurun
daha yeni bir sözleşmeye imza atan bendim
ıslanan ruhumda yaşlanırken bedenim
nedense gülmeyi unutmuştum
ağlamayı çocukken öğrendim

hüzün karasında ağıtlar yakılıyordu
annelerin dilinde dualar tutuklanmış
benim kaderimin adı hep keder diye anılırken
ne adamlar gördüm ben adı olmayan
şanı göğü inletiyordu umarsız
ve hoyrat
ve korkusuz eylem adımlarıyla geçerken
sesi sessizliğe karışan gece
karanlığa yıldızlardan kaçmasını söylüyordu
bir tek sen ve ben vardım orada
bir türkü tutturmuş gidiyorduk yalın ayak
ardımızda çakal sesleri
allahlara kadar gittik sonra
sonra kaybettik birbirimizi

hani bir aşkın namına
su gibi
karanfili sever gibi sevmiştik birbirimizi
sonra maviyi denizlere emanet ettik
unuttuk bilmiyorduk dalgaların akıbetini

yollarda öğrendik yolculuğun bereketini
bütün bir gece
karanlığa yıldızları emanet ettik
aslında yalnız olan bizdik besbelli ki
maalesef sicilimizi sonradan öğrendik ..!