Küle dönen rüzgâr Şiiri - Serdar Yusuf

Küle Dönen Rüzgâr

Sen gidince,
düşlerim soldu.
Sen güldüğünde, hepsini yanık bıraktım,
Sen ağladığında, gözyaşlarınla söküp attım.
Sen geldiğinde, ayaklarına yaydım,
Sen gittiğinde, yıldızlara dağıttım...

Artık hayal kurmuyor gözlerim,
bakışlarım boş duvarlara çarpıyor.
Yanmıyor yüreğim… çünkü kırık bir aleve döndü,
rüzgâr bile dokunmuyor artık içime.

Yüreğime gizli bir bahçe ektim,
her dal duygu tomurcukları verdi,
her tel gözlerde açan sırlar.
Hepsi saçlarının kokusunda,
gülüşün gibi doğdu gözlerime,
her biri tatlı dilin gibi.

Sonbahar çöker içime,
özlemin yaprak yaprak düşer,
küllere karışır sessizce,
her düşüş kendi fırtınasını doğurur,
siyah izler bırakır ardından.

Veda ettim rüzgâra,
ama sen her gece fırtınam oldun.
Unutmakla yıkanmadı zaman,
külleriyle yaşadım hayalini.
Göğsümde saklı, terkedilmez bir yara,
senden kalan küllerin içinde hâlâ bir ses canlı.