Kule-2 Şiiri - Kerem Güngören

kulenin içindeyim şu anda
adım attığım her yer karanlık
düz yazıya dönüşmüş şiirim
kule aman ne karanlık
bir önümü görebilsem diyorum.

boğazımda cümleler düğümlenir
aklıma kulenin duvarları gelir
hani asılıdır aplikler her yana
bir ışıltı duvarları kollamakta

kule dediğim inanma görsende
sevenler buluşur gibi mihrabında
hayal ile gerçek karışır gündüz ile gece
dilimde kelimeler ıslanmaz olur

kulenin içindeyim şu anda
bir adam derince bana bakmakta
hayalini beklediği şeylerden uzakta
yüzü bile sanki karanlığa saklanmakta.

yazım dedim çizim dedim benim olsun dedim
hayal dedim gerçek dedim sende saklı kalsın dedim
dünya üzerine kurulmuş kendi düzenini tasarlarken
yine ve yeniden yaratılmışlar gibi
bakmadan mecralara ve bakmak yalnızlara
hayal gördüğüm her anı yeniden bana kollamakta
kulenin ürpertisi sarmış bedenimi
daha ne beklerim kaçmak için vakit belli
adam yaklaşır adımları ağırdır
durmadan kendine bir şeyler anlatır
korkutur da korkutur yüreğimi
sevdiceğim beklerim hala gelmeni
dünya ağır, dünya sancılı gelir o anlarda
inanmasa bir de bana baksa ki inansa
ah o kule yok mudur körkütük eder bakışları
inanmaz içindeki kendi insanları
hayal eder, gerçek eder bazıları
ah o kule yokmudur yakar bakışları,

dünya uzandı kendi yoksunluğuna
bir kat yukarı çıkmak düştü şansıma
adam ile konuştum anladı derdimi
kule dedi senin korkularından oluşmuştur belli,
benim korkularım, canım korkularım,
benliğimi hiç terk etmeyen bakışlarım,
dünya şu anda dinlese bile beni,
ne dediğim belli ne de adım sanım kelli felli,

aklımda bir anı var şimdi sadece
bir merdiven bekler benir uzanır geceye
balkona çıksam neye yarar ki,
rüzgarı çeksem ciğerlerime ne işe yarar ki,
sonra tablolara bakmak gelir aklıma,
ne dediği belirsiz karanlık bir ormanda,
yer yüce deniz ondan da yüce,
bir orman bana sırlarını saklamakta.

hani derler ya geçen senelerden evvel,
bir yolculuk başlasın sen de kendiliğinden gel
gel de gör şu halimi
saklanmasın yüzüm, gerçek her halinden belli.