Kulakların Çınlasın Şiiri - Cahit Karaç

Karanlığın koynunda yeşerip açarsın.
O güzel gözlerinle sen bana baktıkça,
Gönlüme umut olup, ruhuma neşe saçarsın.
Seni andığım her an kulakların çınlasın.

Karanlıkta korkularımla yalnız bırakma beni,
Kaybolan yalnızlıkta sönen umutlarım utansın.
Seni tanıyıp konuştuğumuz o ilk günden beri,
Seni andığım her an kulakların çınlasın.

Ay ışığında yalnızlıkta ıslanmış kirpiklerimle,
Gecenin kömür karasına kaderimi yazdım.
Korkuyorum yalan dünyayı sensiz yaşamaktan.
Seni andığım her an kulakların çınlasın.

Kor kor olup yansa da bu aşkın ateşi yüreğimde,
Çaresizliğimi yalnızlığımdaki masumiyetimden anla.
Sana açılan gönül penceremden şavkın girsin içeri.
Seni andığım her an kulakların çınlasın.

Sensiz akıp giden zaman, kalbimi yorup durdurmadan,
Senin gibi, bir güzele sarılıp, yatıp koynunda uyumadan,
Yalnızlığın derinliğinde gözüm açık gidersem eğer,
Seni andığım her an kulakların çınlasın.

Öksüz rüyalar gibi durma öyle karşımda ne olur sessiz.
Durgun göl gibi durup bakma yüzüme öyle keskin ve soğuk.
Gönlüme açılan penceremden girsin içeri sıcaklığın, sevgin.
Seni andığım her an kulakların çınlasın.

Ne olursun! Sende beni unutma! Yaşat kalbinde,
Senden ayrılık yalnızlık, karanlık kıştır bana.
İstersen sende kalbimi göğsünde zincire vur.
Seni andığım her an kulakların çınlasın.

25.11.2010
Cahit KARAÇ