Kulakların Çınlasın Şiiri - Gülsen Karataş

Düsündükce ruhum arar benliğini
Kaybetmistir kimliğini yaşam yolunda.
Çile mi?
Azab mI?
Gam mI?
Adıni koymadığım bir düsüncenin hesabında gönlüm.
Kaderim keserken yolunu
Nereye baksam ıslak gözlerde nemli yürekler.

Susmak istesemde,
kalemim itiraf davasinda.
Yazdıkca canımı acıtacak
okudukca can çekisecek diğer yanım.
Can bedenden çıkmayinca azap diner mi?
Göz görmeyince çile biter mi?
Soru isaretleriyle sürgünde gündüzlerim.
Gecemde unutamadığım,
Ne ağırdır hayallerin yorgunluğu
Her yürek bunu tasıyamaz...

Bir umut ağacında açan çiçeğin
Masum hüznüyle yüzleşmesi
Arsız konusmalarin dilde uslandığı
Yalanlarin bir anda bittiği...
Zamanin geç kalmışlığına pişmanlık
Erken gelen cahillik,
Sonrasında keşkeler adına
Her nefeste iç çekişmelerin derin sessizliği.
Son ayrılığın yüz görümlüğünde,
Bıraktım yalnizlığımı,

Geleceğin güne dek, yokluğunla sırdaş,
Sevdanla arkadaş oldum..
Beklendikce özlenen,
Özlendikce sevilensin..
Bu şiirim sana,kulaklarin çınlasin.
Seni çok sevdiğimi, bir tek sen bilesin....

Gulsen Karatas