Kulakları Küpeli Şiiri - Mai Karga

evimizin hiç beğenmediğim yerindeyim yine; odamın balkonu.
sanki ben beş metreyim,balkon ise üç santim..
sabahtan kalma,rengi afrikalı bir çocuğu andıran,bir bardak çayım var.
dumanı bazen bana küfreden,bazen de sarılıp öpen sigaramı da çıkarıp,
masaya koydum..
yağmur,yağmak ile yağmamak arasında bir çelişkide.
hava sanki bir fahişenin kahkahası gibi.
kendi kendime konuşuyor,sorular soruyorum.
üstelik cevabını bildiğim sorular bunlar..
bir kaç acımasız sorudan sonra,
ilkokul halime sözlüden sıfır verip,oturtuyorum en dibe..
kanlar içinde bir kız çocuğu beliriyor o vakit kucağımda..
hangi günahın meyvesi,bu sevap kokan çocuk?
"gerçek olamaz! " diyerek,cebime koyuyorum küçük kadını.
kendimi tokatlıyorum defalarca..
ilkokulda öğretmenimden yediğim tokat gibi,
babamın bana son sesle attığı ilk tokat gibi..
ilaçlarıma kanat dikip,göğe mi uçursam?
çünkü ilaçlarım olmasa iyiyim ben..
hatta,aylardan pazartesiydi sanırım,
eylüldü günlerden..