Kulak Vermezler O Sese Şiiri - Sermet Ap ...

KULAK VERMEZLER O SESE
Sönmüş o gözlerdeki, son ışık.
Hayaller içinde umutlar tükenir…
Dudaklar suskun, suratlar asık,
Gözlerdeki bakışlar can çekişir

Nefes alan yarı ölü insanlar geçer
Her gün bu sokaktan.
Bedenlerini sarmış geleceğin korkusu…
Yorgun gibiler sanki nefes almaktan.
Ayakta durabilmeleri: Sabır ve şükür duygusu.
Öylesine sıkı sıkı sarılmışlar ki tevekkülün ipine.
Kaybetmek istemiyorlar,ellerinde kalan o tek umudu.

Her şeyi Tanrı’dan bekleyen,
Verilenle yetinen o tamahsızlardan,
Nemalananlar yaşamaz bu semtte.
İtaat sel olup akar gider sokakta
Yalvaran duadır tevekkül…
Ve onlar sadece şükredeler,acınacak hallerine!

Nedendir bilinmez; kulak vermezler ki,
Kendilerini insan yerine koyacak O SESE!
Öyle görmüşler, öyle yetiştirilmişler…
Ve de asla istenmez: Eğitilsinler…
Uyanmasınlar ki: Sömürülsünler…
Değişmez bir zihniyettir bu
Ve de hep sömürülecekler…

Hak’ka inanıyorsan hak ara
Hakkını aramıyorsan; Hak sana ne yapa?
“Hak verilmez alınır”
Şükretmek yetmez ki:
Allah aşkına:
Birazcıkta çabala…

Nefes alan yarı ölü insanlar geçer bu sokaktan,
Ayakta durabilmeleri:Tevekkülden, şükürden,sabırdan…
Yorgun gözlerle bakarlar hep birbirlerine,
Aslında:Bir kulak kabartsalar,bir uzansalar tutacaklar hani aydınlığı neredeyse
Ama: KULAK VERMEZLER ,VERMEZLER NEDENSE O SESE!

SERMET APAYDIN