Kulağının arkasına üfler sessizliği, dal ...

Kuruyup çatlamış toprak, suyu çekilince gölün,
bakımsız kalmış gibi, uzayıp birbirine karışmış sazları,
değer değmez tenine, hiç değişmeyecek bir iz kalır zannedersin suyun üzerinde,
her baktığında oradadır dokunuşun, parmağına kokusu sinmiştir, yıkasan geçer mi bilemezsin.
kulağının arkasına üfler, dalgaların sesi, sesini çığlığa dönüştürür ayın kırmızı yüzünde,
ne kadar yakındır oysa içinde kaybolmak, ne kadar yakın
karışıp ıslaklığına, tenini soğuk/sıcak bir efsaneye kavuşturmak.

Ve bakıp varamadığın yüz, yakamozları gülümsemesi,
gülümsemesi damarlarında.

Sessizlik çoğu zaman, cırcır böceklerinin akşamcılığı, ateş böceklerinin koşuşturması, bulutların ayı sarmalayışı,
yıldızların o şen kayışı, ruhuna bir umut bir heyecan aşılayan, -belki de- alkolik bir meteorun hüzünlü intiharı,
yanak yanağa yazılmış bir kader levhası, yanak yanağa yaşanılamayan,
her anında vantilatörün bir tur serinletişi, elektriğin düşük voltajı, durgunluğun belli belirsiz sebepleri, içine kapanık sev(iş) meler...
sessizlik buna ilave.