Kulağımdaki Fısıltılar

“Ol” emri üzerine dirildim yokluğun çamurundan, secdede melekler hayret makamında, kibrini kuşanmış mucizevi dokunuşu küçümseyen şeytan..
Yoktu insan, yoktu zaman, yoktu mekan hatta yoktun sen bile, sensizlikte saklanıyordu devran..
Ne şarap vardı, ne üzüm, ne yokluk ne varlık; müşahede ederken “şaraptan üzümü, varlığını yokluktan..”

Zerreler düşmemişti henüz hilkat alemine kudret-i Mevla’dan..
Şems ne gezer gökte, gök dahi yoktu, ne Mesnevi’si söz dahi sirayet etmemişti Mevlâna’dan..
Derken bir ses yankılandı o ulvi makamdan, varlığını müjdelediler..
Ateşin özünü söküp alırken sol yanımdaki parçadan, adını aşk diye bellettiler..
Parıltıları saçıldı her yana, yaratıldı birden zaman, mekan, varlık..
Tutuşturdular avucuma, “bu senin özün, bunu dikeceksin yer yüzüne, bundan doğacak insan, bundan doğacak insanlık..”

Bağlar oluştu avucumda daha inmeden yeryüzüne, kulağıma fısıldadılar “vazifen bağbanlık..”
Nereden bileceksin mukaddes vazifemi, yeşermemişken henüz budağıma tutunup..?
Nuh’un sevincini yok etmeye çalışan kuru bir nefes gibi asmalarımı kurutup..
Kalbinin gözünü açmaya çalışırken zakkumları yuttuğumu unutup..
Varlığa ermedin mi, varlığıma tutunup..?

Benliğimi zikir zikir örüp koydum avucuna, alemlere sığmazken, kalbimi sığdırdım ellerine..
“Bağ”lamadım elini, kolunu; bağlara saldım bedenini ki bereketi yayılsın yeryüzüne..
Saçlarından yükseliyor üzüm asmaları, bağların koruyucusu Dionysos minnetle bakıyor gözlerine..
Dönüşürken şarabın tanrısı ilahi bir kurtarıcıya, tutunuyor saçlarının teline..
Ne yabancısı, ne yakını?

Ben senken, sen benken ve tevhid-i mutlakta saçını ruhuma dolamışken, ikilik yaratmaya utanmadın mı?
Can bağındaki dikenleri dişlerimle ayıklarım, ağzımı kanatarak, Mesih’e can taşırım, kanına kan katarak..
Sana canımı sundum iki kulplu amforalarda, doya doya kanmadın mı?
Ballara, sütlere, kandil şarabına ve üzümlere aldanıp Lokman-ı hekimin en acı biberiyle şifalanmadın mı?
Aziz Benediktus'un manastırında keşişler zamanını belirliyordu susmanın..

Sessizlik yemini yoktu; lakin günahı büyüktü üzüm bağlarında konuşmanın..
Kaldırırken asmalardan başını Toskana tepelerine doğru, sessizliğin zamanı olduğunu bilmeden..
Sesini örttüm de kurtuldun günahlardan, afaroz edilmekten..

Hakikati rüya, sessizlik rızasına uymayı lal olmak mı sandın?
Bağbanım can yetişir bağlarımda..
İlkbahara da annelik ederim, sonbahara da..
Vaadim mevsimleredir, asırlara, insanlara..
Kölelik ki anılsa senle; ancak yakışır sultanlara..
Satılmaz hiçbir pazarda, gelmez hiçbir tartıya, sarılsa bile sarı elmaslara..

Canına can katıp ellerimle ekmişim tohumunu, gövdem kalkan olmuş fırtınalara..
Yağmurlar gözümden boşalmış kırmış esaretinin zincirlerini, aklını almış katmışım kalbime, çare olsun diye asırlık ağıtlara..
Dikenler güllere battıkça ruhum kanıyor..
Vakitten vakte döndürmezsem semayı, nefesin çekilecek bedeninden..

Sabah geceyi, gece sabahı kıskanıyor..
Kaybolmasın diye aldım ruhunu ellerinden, yoksa uykuların kabuslara aldanıyor..
“Öz” damıtıldı yeryüzüne çoktan, canlar selamlandı gökten, bağlar “kutsal” diye dökülüyor seni ben, beni sen diye yazan kader mürekkebinden..
Bağbanım ben canıma sefa, ah edemem, edersem arşın rikkatine dokunur..
Dikene de güle de üzüme de asmaya da cefa edemem, edersem bu Sefa’nın selası okunur..