Kula Kulluk Eden, Kullar Utansın

Edebten hayâdan bî-haber olan
Kadir kıymet bilmez, kullar utansın.
Sevgiden saygıdan, nasipsiz kalan
Kadir kıymet bilmez, kullar utansın.

Hatadan kusurdan, hicâb duymayan
Nefsine râm olup, gözü doymayan
Özüyle sözleri, aslâ uymayan
Kadir kıymet bilmez, kullar utansın.

Vefâsız insanlar, yanardönerdir
Arsızlık duygusu, sanki hünerdir
Hak hukuk tanımaz, şerre fenerdir
Kadir kıymet bilmez, kullar utansın.

Asâlet yoksunu, dersem çok değil
Sözlerim hafiftir, kurşun ok değil
Düzenbaz tiplerin, fendi yok değil
Kadir kıymet bilmez, kullar utansın.

Renkten renge giren, yaratık gibi
Boz bulanık olmuş, bataklık gibi
Akıldan pek yoksun, karanlık gibi
Kadir kıymet bilmez, kullar utansın.

Eşine dostuna ihânet eden
Emânet olana hıyânet eden
Dalâlet şevkiyle, mel’anet eden
Kadir kıymet bilmez, kullar utansın.
(Kula kulluk eden, kullar utansın)