Kül Yarası Şiiri - Özge Özgen

İçimde karanfiller büyüttüğüm zamanlardı.
Dokunsam bir rüzgar kırılırdı avuçlarımda.
Akşamın koynuna usulca bıraktığım yağmurlardan,
İnce kadife yastıklar çıkartırdım küflü
sandıklardan..

Belkide küçülen onca kadın,
Öteki yüzünden mor halkalar toplarken,
Vaktinden önce günü dolmuş bir sevinçle,
Kol düğmelerini ilikleyen bir kaç erkekle sevişmiştir diye,
Solmuş gelincilikleri de öldürdüler..

Ben ki, yastığım lekelenince
Şarap kızılından sarışın bir kadın çıkardıysam bu ellerle
Kalbimin ağzına,
hardal renginde bir gökyüzü yerleştirmekte sana düşer sevgilim..

Eskidendi inandığımız o masallar.
Annemin saçlarımı ikiye ayırıp,
Tam ortasına denizi yerleştirdiği zamanlarda vardı.
Bir kelebeğin ağzından, yeşil bir baharla konuşurduk.

Avuçlarımda kül yarası ..

Özge Özgen