Kül Yangını Şiiri - Nurol Banabak

Hiç bırakıp gitmeyeceğini sandığım,
yüreğimden-bilincimden kayıp kıyıp gitmekte.
Sürüsüne kurt düşmüş çoban gibi telaşla,
bir o yana bir bu yana koşmaktayım.
Her duvarım Filistin, her kurşun kanlı.
Koyduğum yerde değil Dünya.

Gelmenden belliydi gideceğin.
Senin gelmenle nasıl bir anda dillenivermişsem
ve öyle, bir anda dilsiz kalacağım
belliydi.
Gittin, yalnızlaşmadım.
Gittin, yırtıldım.

Biliyor musun; Murat'ı dinliyorum.
Göğebakan o genç adamı.
Ellerimiz yumruk,
bomboş caddelerde sallanarak söylüyoruz şarkımızı:
'Ayyüzlüm'
Zaman zaman, öfkemizden çatallaşıyor sesimiz.
Zaman zaman, birbirinden gizleyerek ağlıyoruz.
Ama ona yakışıyor yaptığı.
Benimkisi ise düpedüz maskaralık.

Derken o, yumuşak sesli,
benim yaşlarımdaki adam çıkageliyor.
Bir ezgidir, doluyorum:
'Bize neler oluyor? '
İçiyorum; sarhoşluğumun yerinde bir küfür.
Ayılıyorum; hiç yokum.
Kaç günden beridir ki, penceremde kül yangını perdeler.

Demek o, 'son' dedikleri buymuş.
Şey'lerin yerli yerinde olmaması.
Şeylerin başka yerlerde de olmaması.
Hep, olmamak.
Hiç, olmak.

Şeylerin kavramdan yoksunluğu, son.
Kavramsız-algısız kalakalmak.
Kayıp giden yıldızın ardından…

Gelmenden belliydi gideceğin.
Senin gelmenle nasıl bir anda dillenivermişsem
ve öyle, bir anda dilsiz kalacağım
belliydi.
Gittin, yalnızlaşmadım.
Gittin, yırtıldım.

Kalemimde en son damla, negatif!

Şiirle ilgili not: Kül Yangını başlıklı ve burada paylaşıma
sunduğum şiirimi, www.huznukomik.net isimli sitesinin
“yazar arşivi” nde beş yıldan beri saklı tutan site editörü
Sayın Mustafa Akyol’a teşekkür ediyorum. nb.