Kül ve sessizlik Şiiri - Serdar Yusuf

Kül ve Sessizlik

İçim acır,
özlemle can çekişen tutkum,
acı hayatıma katlanan bedenim,
seni görmeyen yaşlı gözlerimin küskünlüğü.

Son göç bugün oldu,
her kuş boynunu büktü semada,
utandı yalnızlığımdan;
arş yağmak istedi, güneşi sönsün diye,
ay beyazlığına lanet etti, karardı;
senden haber yoktu.

Sevda yaktı beni,
her külde bir parçam kaldı.
Gözlerimde gecenin ağırlığı,
yüreğimde eski yangınlar,
her nefeste kül rüzgarı.

Çırpındım göğe,
kanatlarım kırıldı;
aşkın ateşi yüreğimde kül oldu,
sessizlik sardı bedenimi,
gökyüzü bile sustu.

Ve kaldım,
yalnızlığın gölgesinde,
bir umut gibi yanarken,
geceye teslim.