Kül ve İnci Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir halkın yüreği, çatlamış bir dağ gibi,
Yüzyılların derinliklerinden seslenir.
Dumanıyla konuşur gökyüzüne,
Ve her sözcüğü, toprağının derinliklerinden yükselir.
Dağlar, yeryüzünün kederli şarkılarıdır,
Ve biz, o ezginin içinde yanıp,
Gözyaşıyla yoğrulmuş bir milletiz.

Haklıydı bilge
Çünkü ölüm denilen usta,
Bazı kökleri başka türlü eğer.
Bir çocuğun sessiz bakışı,
Bir kadının son vedası,
Ve toprakla sarmalanmış eller,
Hepsi bir sonbahar rüzgarının
Hüzünlü fısıltısı gibi ayrılık taşır.
Yiğitler, erken gitmek için doğarlar,
Ve biz, dağların gölgesine sığınmış
O eski sitranda yeniden doğarız.

Sevdalarımız bir mucizedir;
Taşı cevhere,
Yolu menzile,
Karanlığı ışığa dönüştüren bir büyüdür.
Her adımda umut filizlenir,
Yüzlerimizde yılların derin izleriyle yazılmıştır sevda,
Ve biz, küllerin içinden yükselen ışıklarız.

Şehirler yıkılırken,
Alevler yükselir, duman nehirlere karışır.
Güzel bir ülkenin haritası,
Her dalgasında yeniden şekillenir.
Ve o izler, bir halkın acısıyla örülmüş bir destandır.
Fırat dile gelir:
“Bu toprak, ayaklarıyla değil,
Yürekleriyle kazananlarındır.”

Kızları düşün...
Saçları rüzgarın türküsüyle dokunmuş,
Gözleri vadilere akan yıldızlar gibi.
Onlar ki göğüslerini kurşunlara siper eder,
Ama kalpleri bir serçenin kanadı kadar narindir.
Saçları, toprağın sırlarını saklar,
Ve gülüşleri, bin destanı geride bırakacak kadar parlaktır.

Bir zaman gittik güzeller seyrine,
Ellerimizde kırık sancaklarla.
Sonra tuttular ellerimizden,
Fırat’ın berrak sularında yıkanmış efsanevi kahramanlar.
Bizi bilgeliğin kalelerine taşıdılar,
Ve biz gördük:
Özgürlük,
Her şeyden önce,
Acıyla harmanlanmışların mirasıdır.

Hayal et şimdi...
Zaferin yakın olduğunu fısıldayan ezgiler,
Göğsünde güneşi taşıyan kızlar,
Ve dört parçaya bölünmüş bir "kalbin"
Tek bir yürek gibi atışını.
Bu yol, kutsallığın çok ötesinde
Kendi yurdumuza çıkar.
Ve biz,
Külün içinden bir inci gibi yükseliriz.