Kül Ve Gül Şiiri - Yavuz Yavrutürk

Aynaya bakınca yüzümden,
Çürümüş etler kopuyor toprağa
Tende bahara duran göğsün
Bir çiğnemlik ölüm ağırlığında
Varsın alkışlasın seni kalabalıklar,methiyeler yazsın
Bakışlarının dergahında ırmaklarından içtim
Kalplerimizi düşündüm zifir karanlığında gecenin
Kalbini-kalbimi
Oy benim anam gözlüm
Ucuz mermerden yapılı mezarda
Adsızlığımız...

Oysa
Bezm-i elestteki ruhumla sevmişim
Yavru ceylan gözlerini ürkek
Ki gözlerin esrar sonsuzluğu
Dilinin uçurumlarında sal beni tutma ha
Duam ibadetim günahım
Olacaksa senin sınırlarında olsun
İmge düşer-acı-
Aha burama..

İfrit aldı yataktaki gardiyan yüzleri
çÇünkü sevmeye yar kılıç keskinliğinde
Gözlerin yırttı
Bakışların yırttı yüzümdeki zebani maskeleri
Gece yasin okuturken ölmüşlüğüne
Sabah yıkadık bütün cenazeleri
Mutmain bir simurg kanatlandı teninden
Gördün mü merhametten nasıl can alırmış
Küllerimiz
İhanete aşkın libasını giydirdi his
Pencerede çirkin bir kadın
Ağzında iblis...

Sesimi arıyordum kentin
Örümcek ağına takılmış ahalisinin yüzlerinde
Kırmızı çamaşırlarını serdim aya
Ay ısırdı ergenliğimi
Cenin öldü rahminde
Cenin öldü
Rahm-inde
Oku şimdi,bak!
halaqal insane min alaq