Kül ve Gül Şiiri - Mehmet Özcan Yasdıbaş

Ne kaldı elde, bir avuç kül
Şimdi ellerimde mahzun ve soluk;
O yazdan kalan eski bir gül
Kurumuş olan sadece o değil
Bir yaz günü başlayan,
Bir yaz günü solan,
Ben ve ellerimde kahrolan gül.
Ne kaldı elde, eski gün resimleri,
Sararmış renkler ve gülücükler…
Şimdi çerçevelere sığmayan,
Saklıyorlar içlerinde en derin hatıraları
O yazdan kalan sarmaş dolaş resimler.
Sarı sarı başaklar içinde
Koşuşan iki maşuk olsak da
Sevdayı bir gül dalında yaşasak da
Olmadığımız hayatlar içinde
Sen ve ben eskiyen;
O yazdan kalan bir kuru gül
Eskiliğin acımasızlığıyla kavruklaşan
Gülmeyi unutan birkaç resimiz.
//
Harman olduk bir beden içinde
Yeri geldi uzun uzun soluksuz kaldık gecelerde
Sabahları açtık gonca güller gibi
Yaz bize en güzel hediyeydi