Kül ve gölge Şiiri - Serdar Yusuf

Kül ve Gölge

Damlalar yıldız tanesi gözlerimde,
geceye düşmüş bir ışık gibi.
Umut buhar oldu cadı kazanında,
doğru, yalanın idam sehpasında —
ben mi? Hiç sorma,
görmem gereken her şeyi gördüm.

Son yudum kahvem,
son şiir, son satır bu.
Deve dikeni gibi acı tadına,
geçmişine lanet okuyorum.
Kırık izler bırakıyorum yollarına,
kibrit çakıp kaçanın peşinden…

Bulutların gölgesinde
demlenen hüzünlerim var benim.
Ay, sarı papatyaların arasında açar,
gözlerim kör bir nergiste ağlar.
Yaşam beni koynunda boğar.
Son nefes bir anı gibi
hep geriden gelir…

ve kül, gölgeye dönüşür.