Kül ve Duman Şiiri - Sebahattin Altınpınar

Sus artık hüzün,
Sus!
Hani kabul edecektin benimle
Olduğum gibi yaşamayı
Hani zulümle restleşip
Sevdaya dik duracaktık…!
Kim ister ki,
Senmi istersin benmi?
Böyle hak edilmeyen
Ölümcül yaşamayı...
Ya çek ellerini yakamdan!
Yada iyice çök şakaklarıma hüzün,
Öyle bir saltanat kurki kederden
Bir zere umudum kalmasın…!
Ve!
Ne kadar haddini aşan alacağı varsa sevdanın
Haczetsin.
Gözlerim,
Hiçbir şafağa uyanmasın…

Ne fark ederki,
O ben değilmiydim
Her gece uykularından sevdana firar eden?
Söyle ben değilmiydim!
En ufak bir sızına kendini merhem eden?

Ya;
Rüzğarlardan kokunu dilenipte
Yastığıma yatırdığım günlere ne demeli!
Ya, aynalardan kaçtığım sabahlara
Dedim ya,
Ne fark ederki.
Şimdi saçlarımdaki yüz akın,
Bir sokak gösterisinde sefilleri oynuyor
Kibirin,
Ne varsa alıp,
Yüreğimi yakıp gitti benden.
Tek kalan,
Kül ve duman.
Eserin öyle bir tuttu ki
Her sahnede köyün delisini oynuyorum.
Gülüyorlar…
Son perdem,
Yıkılmışlığım.
Eserin,
Ayakta alkışlanan…