Kül serpiştirilmiş uykular Şiiri - Kenan ...

Sokak geceye mahkumdu sanki
Kimi kapalı perdelerin ardından
Sızardı gözyaşları…
Kimi hafakanlarına mağlup olurdu fücurlar
Kimi de yakarışlara kalırdı
Öte öte
Ama çok az…
Belli belirsiz gölgelere yaslanırdı pencereler
Ağaçlar öylece beklerdi başlarını eğip
Toprağa değil
Etraflarına çevrili beton yığınlarına hayıflanarak…
Bir çöp arabasının tangır tungur sesine
“Ne oluyor kardeşim” der gibi
Sanki öfkeyle açılırdı birkaç pencere…
Birkaç işçi homurdanırdı yere saçılmış çöplere
Ve oflaya puflaya giden bir ihtiyar gibi
Çekip giderdi nihayetinde patırtılar
Altı yorgun tekerleğin üstünde…
Şehir bir başına kalırdı da
Üstüne yorganını çekip uyumak isterdi
Düşünmek istemeden…
Haklıydı da
Kim bu kadar derde vurmak isterdi ki başını…
Acımasızlıkları örten duvarlar
İyi bir şey yaptıkları zannında
Öylece eşlik ederlerdi
Kül serpiştirilmiş uykulara…
Ve
Çoğalırdı dertler…
Çığlara bilmem kaçıncı davetiyelerini yollayarak…
.
.
Ucuz korkulara bırakılan tüm varoluş takıntıları
Yaralı kanadını sürüyen güvercinlere özenirdi nedense
Ölümü her an bekler gibi…
Usulca kapatırdı sayfalarını kitabın
Yorgun bedenler…
Yine bir gün telaşı
Yine bir bilinmezliğe soru işaretleri
Döngüsüne hapsolduğun her şeyde
Ümide biraz daha yanardı kara kara karanlıklar
Geç bir dönüşün manevralarını yapabilmenin
Dayanılmaz sancılarını çekmek mi?
Zannetme ki kolay…
.
.
Sokak
İşte bu yüzden geceye mahkumdu oysa…