Kül Rüyası Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Yıllar geçse de değişmeyen bir şey var,
Sessiz bir iz bırakan her mevsimde,
Solmuş yaprakların döküldüğü o sokak,
Ve gözlerinde saklı kalan bir çift anı.

Bir martı süzülür denizin yüzüne,
Gökyüzünde yorgun bir bakış,
Belki de hiç dönmemiş gibi geçen zaman,
İçinde kaybolduğumuz o sonsuz akış.

Sevda, ne kalbimize sığar,
Ne de dilimize dökülen sözcüklere.
Bir hayal misali kayıp gider avuçlarımızdan,
Ve ardında hep bir boşluk bırakır.

Bir zamanlar tuttuğun ellerim,
Şimdi uzak, ulaşılmaz bir masal gibi,
Bir şehrin kuytusunda kalan gölgeleriz biz,
Ne tam hatırlanan, ne de unutulan.

Rüzgârın fısıltısı taşır uzaklardan,
Unuttuğun bir şarkının kırık notalarını,
Her mısra bir yara açar derinde,
Her kelime bir acıyı kazır içimize.

Zaman bize ne verdi, ne aldı dersin?
Bir yanımız hep eksik kaldı o akşamüstlerinde,
Bir yanımız kırık dökük,
Yarım kalmış sevdayla dolu.

Bir rüyayı daha küle dönerken izledim,
Bir adım atsam düşecek gibi duran hayat,
Ve her sabah aynı hüzünle uyanan sokaklar,
Bir kez daha susar sevdalı bakışlara.

Şimdi ne kalır geriye?
Belki bir hatıra, belki bir düş,
Ya da gözlerinin derinliğinde kaybolmuş,
Bir an kadar kısa, bir ömür kadar uzun…

Bir sevda yaşarız, ömrün derininde,
Belki de hiç bitmeyecek bu sessiz serüven,
Her aşk bir yaradır, kapanmayı bekleyen,
Ve her yara, bir rüyanın külleri içinde saklanır.