Kül Oldu Orman ve Bursa'nın yüreği

Bir sabah sessizliğe uyandı Gürsu,
Çamlar ürperdi, dağ sustu.
Alevin dili değdi dallara,
Yandı umut, yandı toprağın duası.

Harmancık’ta rüzgâr ateşle döndü,
Kurtlar kaçtı, ayılar şaşırdı.
Tilkinin yuvaya dönüş yolu
Külle kaplandı, umut kayboldu.

Gökyüzü gri, kuşlar sessiz,
Serçenin şarkısı yarım kaldı.
Ceylanlar dağdan ovaya indi,
Yanmış bir çam gövdesine yaslandı.

Kirpinin sırtında yanık bir iz,
Sincap ağacını artık tanımaz.
Menekşe, kekik, dağ lalesi…
Hepsi duman oldu, döndü hiçliğe.

Gürsu’nun yeşili karaya döndü,
Harmancık ağladı yıldızsız gecede.
Her kıvılcımda bir hayat söndü,
Her duman parçası bir canın vedasıydı.

İnsan!
Bu yangın senin imtihanın,
Bu orman, sadece ağaç değil;
Yuva, nefes, umut, gelecekti…

Ey Bursa’nın yüreği,
Birlik ol şimdi, sar yarayı.
Yeşerir elbet bir gün toprak yeniden,
Ama unutma: Her ağaç, bir hayat demekti.