Kul Olabilsem Şiiri - Hanifi Kara

KUL OLABİLSEM

Özünden vurulup, aşkıyla yanan
O’nun ocağında, kül olabilsem.
Zulme karşı bir an, sessiz kalmayan
Hep Hakk’ı haykıran, dil olabilsem.

Kimisi âşıktır, bilirim sese
Haram paralarla, dolmasın kese
Bülbül olamadım, hiç değil ise
O’nun bahçesinde, gül olabilsem.

Aklı olan her an, doğruyu arar
Zulme uğrayanın, yarasın sarar
Çöldeki kaktüsler, ne işe yarar
Meyveli ağaçta, dal olabilsem.

Odur gönüllerin, gerçek tabîbi
Âlem-i İslam’ın, bir tek Habîb’i
Her an ilgıt ılgıt, bir meltem gibi
Dosta doğru esen, yel olabilsem.

İtiraz edersin, bilmem ki niye?
Bu kadar mı gerek, fors ile paye?
Serilsem yerlere, tek bassın diye
Hakk’a doğru giden, yol olabilsem.

Güvenle yaşasın, gelini/kızı
Vatan sevgisini, kalplere kazı
Öperek koklasam, ayla/yıldızı
Bayrağa renk veren, al olabilsem.

Her tür kötülüğü, yere gömelim
İman, amel olsun; benim temelim
Bundan sonra yoktur, başka emelim
Hakîki mânâda, kul olabilsem…!!!

21/05/’18
Hanifi KARA