Kül kedisi... Şiiri - Murat Ülkü

Sonu mutlu bir masaldan alıntıdır ezgiler
Gece on ikide gong sesini bekler serseriler
Herkes beyaz atlı prens, kül kedisi delisi
Kiminin acır haline, kimine güler külkedisi...
Hevesi aşk zanneden, sevdaya eder işkence
Sensiz yaşayamam derken düşerler nefse
Kül kedisi aşk, beyaz atlı prens ten derdinde
Eşsiz güzellikle coştukca coşuyor, aşk sadece dilinde...
Bir yüzü dönme dolap, bir yüzü bulunnmaz dost
Nur akar gibi gôrünse de yüzü, açığa veriyor post..
Ne kadar yıkarsan yıka askın pak suyunda
Ya nefesin ya hevesin lekesi kalıyor hep huyunda...
Riya yalan kin nefret aşkı hakikata düşman
Önce her türlü kötülüğü yapıyor, sonra oluyor pişman..
Azdıkca azıyor, Hakk belalarla diyor yapma dur
Nefis iblistir uyma, aşk ise çehreni aydınlatan nur...
Kül kedisi biliyor kim şeytanın, kim Allah'ın yolunda
İnanmış iman etmiş aşka, hevese yoktur yer solunda...
Muradım aşk yazıp anlatırken gün gidiyor ömürden
Aşk ateş gönül köz, yandıkca kül kalmazmı kömürden...
Gonk.çalar bozulur büyü çöker koyu karanlık
Bal kabağı ve fare ile sona erer yarenlik...
Herkes her şey susar, dünya durur bir an da,
Aslında kül kedisi gülümseyen masum bir bebektir kundak da...