Kül Kedisi Şiiri - Güliz Ardilli

Sadece beni seven insanlar,
Ve benim sevdiğim insanlar vardı.
Ama hiç sevgilim olmadı.
Canım ağlamak istiyor.
Ağlamak, ağlamak, ağlamak.
Ağlıyorum da zaten,
Ve korkuyorum yarından.
Özlediğim insanlar oldu,
Ve beni özleyenler.
Ama hiç sevgilim olmadı.
Beni üzen insanlar oldu,
Ağlatan, acımasızca plan kuran.
Bana oyun oynayan insanlar oldu,
Beni hiçe sayan, aldırmayan.
Ama hiç sevgilim olmadı.
Bazen bir yabancı gibi hissediyorum,
Kendi hayatıma kendimi.
Ve bir sevgilinin özlediği gibi,
Özlüyorum kendimi.
Bir görünüp bir kayboluyorum.
Tiyatro sahnesinden inip,
Gene karanlığıma bürünüyorum.
Farklı farklı kişilikler ve maskeler,
Işıkların altında yapmacık gülüşler,
Sahte sözler, aldırmaz bir ben.
Bir ben bilirim kim esas ben.
Çok sıkı dostlarım oldu,
Ve benden nefret eden düşmanlarım.
Ama hiç sevgilim olmadı.
Şimdi yorgunum ama vazgeçmiş değil.
Şimdi yalnızım ama bu hep böyle sürecek değil.
O benim için yaratılmış olan adam nerde?
Nerde gözyaşlarımı dindirecek olan nerde?
Gözleriyle her şeyi anlatan, her zaman yerinde konuşan,
Uzun boylu, sıcak, kararlı, olgun adam nerde?
Öyle biri var mı? Elbette var.
Bir gün karşılaşacağız,
Ve her şey planlandığı gibi olacak.

16 Mart 2001 Cuma 24:00 / İstanbul