Kul Kalmadı Şiiri - Kemal Doğanay

Kolum uzandı dallara,
Tutunacak dal kalmadı.
Çok Dua ettim kullara,
Alınacak kul kalmadı.

Mevsim çiçek açtı derler
Sevdiklerin kaçtı derler
Kelebekler uçtu derler,
Gidilecek yol kalmadı.

Kolu kola bağladılar
Hep birlikte ağladılar
Tabanları yağladılar,
Binilecek sal kalmadı.

Bulut indi ovalara
Süt sağılmaz kovalara
Bakmayın siz havalara,
Kovanlarda bal kalmadı.

DOĞANAY'ım yatmam dedim
Ben adamı satmam dedim
Süte suyu katmam dedim,
Katılacak hal kalmadı.