Kül Kalırız Şiiri - Sezai Efiloğlu 2

Kimileri eser yel olur geçer
Birileri akar sel olur geçer
Kimiside bakar el olur geçer
Geriye söyünmüş bir kül kalırız

İçimde büyüdü dağ gibi nefret
Bunca zûlmedeni gel de sen affet
Saksıya hapsolmuş kâh suya hasret
Sararmış ta solmuş bir gül kalırız.

Bu gece geç oldu sabaha kaç var
Yarın nefsimizle büyük bir maç var
Garip başımızda bir tutam saç var
Dökülür ak saçlar hep kel kalırız..

Bazen düşünürüm nâfile olduk
Kimisine belâ gâile olduk
Sanırsın kocaman âile olduk
Evlât baba olur biz el kalırız.

Efilim bu kadar ne seni üzen
En yakın değil mi derini yüzen
Bizi bize düşman ederken düzen
Bozuk, sazda kırık bir tel kalırız.