Kul Kalbini Köşk Eylese...

Taşı sevgi, harcı sevgi; muhabbetle duvar örüp,
Kul kalbini köşk eylese, muradına ermez misin?
Kim ağaydı, kimi beydi; hepsi aynı, eşit görüp,
Kul kalbini köşk eylese, buna olur vermez misin?

Kollarını doladığın dikenler hep dala dönse,
Sevgi katıp buladığın o kinler hep bala dönse!
Damla, damla suladığın ekinler hep güle dönse,
Kul kalbini köşk eylese, bahçesini dermez misin?

Kulun kalbi köşk olunca her kelamı meşk olmaz mı?
Gönül meşke doydum demez her selamı eşk olmaz mı? *
Öz de, dil de kem söylemez; her ilamı aşk olmaz mı?
Kul kalbini köşk eylese, gir demeden girmez misin?

Seni yerde sürümeden Hak aşkıyla nefsi bürü,
Fani ömrün çürümeden Hakk’a yönel, Hakk’a yürü!
Hayrın, ecrin erimeden; mü’min ol da olma sürü,
Kul kalbini köşk eylese, baksan bile görmez misin?

Şahan der ki dinle nefsim, zannetme ki yüce dağsın,
Özün çiçek açmıyorsa, meyve vermez cüce bağsın!
Yaratan’a kul olana rahmet dile, rahmet yağsın,
Kul kalbini köşk eylese, orda saray kurmaz mısın?

*Eşk: Gözyaşı. Dem.