Kül İşçiliği Şiiri - Recep Koç

her şehirde bir yüz vardı beni karşılayan
her şehirde intihar etmiş günlerimin zaman parçaları
korkular gözlere defnolunurdu destursuz yerlerde

gölgeme sokulurdu abdestsiz alevler
o rüzgar ne zaman ninni söylese

eskitilmiş o heyecan geriyordu göğsümü
her gördüğüm musallaya vurdum elimi
tenime insan kokusu sürdüm
telaşla alınmış bir nefesi adınla süsledim
ilk kez aynasız tanımladım kendimi
elbet öğrenecekti insan
küller arasında kül işçiliğini

sessizce tamamladım ağlamak denen tabloyu
ve öyle uydu ki gözlerime gözlerimi yamadığım yağmur
meğer yalan söylemiş çiçekler kokarken
renkler çıplak meyvalar darağacında imiş
sahnendeyim ey hayat yeniden
yamalığım cebimde