Kül içinde yanmak Şiiri - Sedat Yaşar 2

Kül İçinde yanmak

İçimde bir yangın var, üstü küllerle örtülü,
Her esen rüzgârla yeniden uyanır.
Ellerim titriyor kalbimin üstünde,
Soluğum dudaklarımı yakıyor.

Kendimi kaybettim, bulamıyorum,
Uzakta bir ev var — çatısında ışık yanıyor.
Bir yol uzanıyor, dikenlerle çevrili,
Koşmak istiyorum o yuvaya doğru,
Ama her adımda engel büyüyor.

Kendimi nerede yitirdim, kimse bilmiyor.
Uzak bir ufukta güneşi,
Denizin koynunda ayı kaybettim.
Mor çiçekli lalelerin içinde
Kapanmış hayallerim var.
Avuçlarım toprağa sarılıyor —
Güzel düşler görüyorum hâlâ
Evin çiçekli bahçesinde.

Beyaz papatya tacı giymiş bir peri,
Gözümün önünde ama konuşamıyorum.
Kelimeler zincire vurulmuş,
Benliğimi esir almış özgürlük sancısı.
İçimde patlamak isteyen
Gizli bir zindan var.

Yalan dünyanın asi yolcusuyum ben.
Bir gün sökeceğim feleğin karanlık yüreğini,
Ölür gibi, yanar gibi, savaşçı gibi —
Kül olurum, yeniden doğarım.

Zalim çarklara baş kaldırdım,
Kör dişlere, suskunluğa düşmanım.
Yanar dağ gibiyim:
Ateşimle erir, suyumla kavrulurum.
Lavımda doğar, dumanımda yok olurum.
Yüreğimde köz, küllerde bir Zümrüdü Anka.

Ben kendimi arıyorum senin yüreğinde,
Gülüşünde, bakışında...

Ama artık arama beni.
Sen bile bulamazsın
Gözlerinde izimi.
Yine de bir yer var biliyorum:
Unutma senin,
Yüreğinde küle durmuş bir ateşim.