Kül Gibi Şiiri - Naime Özeren

KÜL GİBİ

Yüreğim fırtınada çırpınan bir yavru martı
Ey düş yangınlarımı harlayan rüzgâr
Bırak beni, var gir sevgiliye
Es daha da deli deli
Darmadağın et saçlarını
Şiir tozları uçuşsun havada döne döne
Yar kokusu olmadan geçmez bu sonbahar…

Hiç çalışmadığım yerlerden
Sorular sorup durma bana
Ölçüsü mü olur özlemin
Bıçak ucu olup dayandığında canıma
Şu ıssız koya doğru
Avaz avaz haykırıyorum susmalarımı
Bir Sakız Ağacı duyuyor sadece
O da göz kırpıyor usulca
‘Korkma, kimselere söylemem, ’ diye
Az uzağındaki İğde Ağcı hiç tekin değil
O biraz boşboğaz
Belli mi olur, adını çıtlatıverir bir gün birilerine
Aklımın bam teli koptu kopalı
Bana bir haller oldu Yar…

Yarım kalmış bir ezgisin dudağımda
Yüreğim nehirsiz bir ova
Çatlamış evlek evlek
Ufalandım parça parça…
Acıları suskunluğuma sarmalayışım bu yüzden
Bu yüzden hep kendimden sana kaçışım
Almayacaksan eğer yüreğine, savur gitsin
Bir avuç cam kırığı ya da kül gibi
Hadi durma yar! /

Naime ÖZEREN