Kul Eyledin Şiiri - Cahit Konut

Yeri b(i)re yalan dünya,
El eyledin beni beni.
Çekmek için bir tuzağa,
Gel eyledin beni beni.

Deştiye* ektin karpuzu,
Kökünden söktün narpuzu.
Vurdun başıma topuzu,
Del’eyledin beni beni.

Çetin cılgıdan* koşturdun,
Yalçın kayadan aştırdın.
Durgun gölümü taştırdın,
Sel eyledin beni beni,

Zelil ettin, düçar* ettin,
Yuvamı tarumar ettin.
Yüreğim od ile yaktın,
Kül eyledin beni beni.

Razı ettin bir azına,
Fırsat verdin domuzuna.
Çıktın güçsüz omzuma,
Yol eyledin beni beni.

KARAC’OZAN’ı ağdırdın,*
Belki zamansız doğdurdun.
Garip başlara yağdırdın,
Dol’eyledin beni beni.

03 Ağustos 2014 GÖLBAŞI

*cılgı: Keçi yolu, patika.
*ağmak: Yüklenen yükün bir tarafa ağır basması.
*deşti: Sulanmayan tarla, toprak.
*düçar: Uğramış, yakalanmış, tutulmuş.