Kül Döşek Şiiri - Yunus Kadakal

Saftım temiz ve hafif,

Gözlerimi kapayınca uykuyu beklemezdim,

Gözlerim uykuya nazır,

Kapandımı kapakları,

Hiçbir güce gerek kalmadan

Uyuyu verirdim hemencecik,

Her gece,

Bir iğne deliğinden kül bir döşeğe düşerdim,

İğne deliğinden geçecek kadar benlik yoksunuydu zihnim.

Kül döşeğe layık bir saflıkta minnacık beden,

Sonsuz bir huzur,

Kül döşek

……

Geceleri iple çekerdim,

Uyumayı sevmezdim lakin

Uyku vakti gelince heyecanlanırdım,

Çünkü bilirdim ki uyursam

Kül döşeğimde gelecek…

Ağaçtan yere süzülen

Bir yaprak misali,

Salına salına iniverirdim uykuma.

Sanki yedi kat semadan

Yedi kat arza inerdim,

Yine iğne deliğinden geçerek

Kül döşeğime konardım.

Günler geçtikçe,

Minik bedenim büyüdükçe

Uyumakta zorlandım,

İlk zamanlar ki gibi

Rüzgarda salınan bir yaprak değildim,

Farkındaydım,

Kül döşeğin hazzını bildiğimden

Bırakmak niyetinde de değildim.

Düşmek için zorladım kendimi,

İnmek için,

İğne deliğinden geçmek,

Kül döşeğime ulaşmak için…

…..

Bu hallerdeyken,

İlk zamanlar

bunu başarabilmiştim,

İğne deliğinden

Zorda olsa geçerek,

Kül döşeğime ulaşabilmiştim…

Zamanla,

Bedenimle birlikte,

Benliğimde büyüdükçe

İğne deliğinden geçmekte zorlandım,

Kül döşeğime,

Binlerce yıllık bir yorgunlukla ulaştım,

Yine zaman geçtikçe durum kötüleşti,

Ben ağırlaştım,

Rüzgar kayboldu,

Üzerimde ki hafiflik benden kaçtı,

Artık

Geceleri gözlerimi sıkı sıkıya kapatıp

İğne deliğini ve kül döşeği aramaya başladım.

İlk seferlerinde

Uzunca yolculuğumun sonunda

Ulaşabildiğim iğne deliğinden

Geçemedim,

Saplanıp kaldım,

Tıkandım,

Tıkadım iğne deliğini…

Bu durumda,

Kül döşeğimi göremediğimi fark ettim.

Engel bizzat bendim.

Huzurum kül döşeğinin hazzını

Uzaktan seyretmeye karar verdim.

Bu kadarı bile yeterdi.

Öteki taraftan ona ulaşamamanın,

Bir tüy parçası gibi içine konamamanın

Izdırabını duydum..

Kül döşeğimi,

İğne deliğinin ardından görebilmek bile,

Yine de yetiyordu o sıralar.

Sonraları,

içimdeki devler büyüdükçe büyüdü.

Artık göz kapaklarımı ölesiye kısmaktaydım,

Kül döşeğimi görebilmek için,

o tatlı huzura varabilmek için..

Lakin,

Artık sadece,

Kül döşeğimin hayalleri vardı hatırımda.

Eski yolculuklarım,

Zihnimin bir köşesinde,

Belli belirsiz bir karaltı gibiydi, gittikçe kaybolan.

Zamanla onları da kaybettim.

Artık ben ağzına kadar benlik dolu bir döşektim