Kul ağlamaz mı Şiiri - Tuncay Akdeniz

Yüce Rabbim sana açtım elimi
Yürek Hû deyince dil ağlamaz mı
Yüzüm yok demeye âciz hâlimi
Mevlâm gel deyince yol ağlamaz mı

Aşkına meftunum kalûdan beri
Sevgisi kuşatmış yeri gökleri
Söz verdim Leylâma dönemem geri
Mecnun yar deyince çöl ağlamaz mı

Rabbin hikmetinde sonsuz hudutlar
Topraklar su ister rahmet bulutlar
Yeşersin boy versin bütün umutlar
Bülbülün zarından gül ağlamaz mı

Eli boş yüz kara gönderme bizi
Dünya hevesine kandırma bizi
Azabı ateşde yandırma bizi
Huzuru mahşerde hal ağlamaz mı

Bu dünyanın yükü ne ağır yüktü
Asi nefse uymak belimi büktü
Gönül sarayımın çatısı çöktü
Ocağı sönünce kül ağlamaz mı

Ah çekip ağlarım ben zârı zârı
Ne yazı yaşadım nede baharı
Her yönden esiyor Eylül rüzgarı
Dökünce yaprağı dal ağlamaz mı

Ezel ebet hakktır dünya bir kafes
Kul Tuncay maddeye eylemem heves
Üç günlük yaşamın sonu bir nefes
Hali müşkül olan kul ağlamaz mı