Kül Şiiri - İsa Yılmaz

kan çiçekleri açıyor baharımda
beyaz damlalar renk değiştirir gözlerime dokunduğunda
siyah alevler sarıverir hislerimi
bir yangın yeridir yüreğim
dokunmayın alevim şimdi
çok uzaklardan seyredin tükenişimi
bir ağıt yakın, inletin dağı taşı
ama bir damla su dökmeyin üstüme
bugün yanmak istiyorum, ağlamayın sakın
bu gün yanmak ve tükenmek dileğim
hayır, yaklaşmayın sakın
güneşin altında, yerin üstünde bir başıma ölmek istiyorum
ihtiyar köpekler gibi
ecelin kokusunu takip edip çok uzaklara gitmek istiyorum
bu şehri terk etmem lazım, anlayın beni
bir kez olsun dinleyin beni
hani hiç umursamazdınız acılarımı
mutluluğu paylaşmak herkesin harcı
acılarımı paylaşmaya yanaşmadınız hani
ne olur unutun beni
görmek istemiyorum hiçbirinizi
yokluğumun üstüne bir avuç toprak atıp
dönüp sırtınızı gidin başımdan
artık uyumak istiyorum
hiç kimsenin olmayacağım bir yerde yok olmak istiyorum
daha fazla anlamsızlaştırmak istemiyorum bu gezegeni
insanların eserlerinden çok konuştuğu
bu kof dünyayı yakmak istiyorum
mangalda kül kalmadı artık
susmak ve uyumak istiyorum…