Kül Şiiri - Feyza Muhurlu

Sana, erişilme çabalarım, ihtimallerini dahi yok ettiğin
herhangi yok’olmuş belirsiz bir dünya zamanından sesleniyorum..

-Zaptettiğin bu hayat benim
bil ki; ıstırabın yerini korumakta..!
Çek git desem de, artık nafile
kül yangınlarından doğuyor işte
senli ya da sensiz!

Görmeden, duymadan da yaşarmış insan öğrendim..
Arada, yokluğun uğramasa, yaşayıp gidiyoruz beraberce..

Sahip olunan varlık dünyası, yok olmaya alışamıyor insan
nice rüzgarlar esti, yeniden diriltme çabalarıyla bazen sert
bazen de meltem esintisiydi, kıpırdandı solgun yalnızlıktan
çoğu zaman habersizdi günden, geceden
ve argüman dahi işlemedi sıkıntıyla duyulan serzenişlerden.
Bazen yürek canevinden iltica etmek istese de,
hiçbir yurt ve limanda duramadı.

Nasip değilmiş deyip, kendi denizlerinde boğuldu evet
ama her defasında, daha yukarı sıçrayıştı.

Daha özveriyle yeniden yaşamak, yeniden aldığı nefesiyle
belki yeni değildi gökyüzü, bulutları yakındı
tutunduğu yağmurları tanıdık tutuyordu yine
ellerini bıraktığı yerde, can kurtarandı ’tutun’ diyordu
’tutunmalısın’ hayat bıraktığı yerde yine can verirdi
yenilemez yüreğini ama bırakmazdı da kör kuyularda seni.

Sen ki, durgun sular gibi görünsen de,
çağladığında karışan yaprakları bile sevdin,sahiplendin.

Bunca uçurum yıkamadı, küller mi yok edecek sanıyorsun?
Yanılma! Sonuçta insansın kucaklarsın ve affedersin biliyorum.
Hayat, yanılmak için var düşme tuzaklarına, aldanma güzelliklerine
Bak geceleri gökyüzün aydınlatacak, yol gösterecektir.

Bak inandım dağ gibi sözlerine, tutundum vardım işte
Güç verdikçe sevgim, var olacaktım hep aşk ile.

Yalnızca, kara bulutların altından korunaklı geçecektim
bütün görünmez zırhlarımı kuşanarak
Elimde sönmeyen bir mum(yüreğim)
kendim dahil yakmasa da, gölgesinde ısınacak
inanç ile, yol bulacak ve bulduracaktım.

Tutunduğum ve her defasında yeniden yarattığım
gül goncalarını sana nasıl anlatsam ki, imkansız düşlerim.

Hazin sonları görerek, baştan yağmalarına engel olacaktım
Bu asli bir görev belki, belki de nefsi müdafa diyebilirsin
Suçlayamazsın asla, en tabii hakkıdır korunmak,
ki nefes aldıkça koruyacağım.

Sanma ki,aldanırım bir daha, dahası yok ’’An’ılarım ile başbaşayım’’
Ben ki, yeterince almışım payıma düşeni bir ömür yetecektir.

Ateşi yakmakta yetmez, yeter ki küle döndürme
Ansızın gelir asi rüzgar dağıtır kora döndürür engel olamazsın
Hiç beklemediğin zamanda küller bile elbet bir gün
seni yakacaktır, görmediğin yangınlarla..

UNUTMAYASIN, SAKIN!

Bir eflatun..
(Anımsama/lar)
29 Ekim 2011 İzmir