Kül Şiiri - Aylin Aydın

Bir tanımlama hatasıydı avuçlarıma bıraktığın şey
Yumuşak, sessiz, bitik ve hevesli
Kapatsam sevgiden ölecekti
Kapatmasam ölecekti sevgim
Ne yapacağını bilemeyen fikirlerim vardı
Fikirlerim zaman zaman eylemler hazırlardı
Dinamit yüklü arabalara binerdim o zaman
Silah kuşanmış yolculuklara çıkardım
Fikirlerim aniden çekilirdi
Aniden yol kenarında bulurdum kendimi
Silahımı arka koltukta unutmuş
Nereden geldiğimin hafızasızlığında
Yol kenarı tabelalarını okumayı tembihlerdim kendimi
Ellerimin arasında ne olduğunu unuturdum
Öfkelensem, sıksam yumruklarımı, sesini duyacaktım
Sıkmazdım yumruklarımı
Öfkeyi unuturdum
Km lerin hesabını yapardım
Yeni yeni fikirler gelirdi
Eskileri ardına bakmazdı
Gel git bu yolculuklarda
Gelen giden yoktu
Ben hep evimin arka bahçesindeydim
Ağaçların adını sayıklardım
Ağaçların adını hiç bilmezdim ki
Bilmediğim adların ağaçlarını dikerdim
Suladığım adların gölgesinde uyurken bulurdum kendimi
Aniden uyanır ağlamaya başlardım
Fikirlerimi çalanlara içerlerdim
Gözyaşlarım üşürdü, üstünü örterdim
Ellerim titrerdi, ellerimi gömerdim
Gömdüğüm ellerimin arasından sesini duyardım
Oysa ki bana yak onu demişti
Avuçlarımın arasına bırakırken yüreğini
'Sevemezsen yak onu
Küllerinden fikirler üretirsin.'

Fikirler üretmek için ellerimi ateşe verdim
ateş aldı ellerimi küller doğurmak için
senin sesin çıkmıyordu
benim canım acıyordu ama
senin sesin çıkmıyordu
sesimi çıkaramadım
sanırım utanıyordum
ellerim yandıkça yüzüm kızarıyordu
sen kızaran yüzümdeki yaşları siliyordun
sen sildikçe canım acıyordu
söyleyemiyordum
ateşten aldım ellerimi
ellerimin içinde küller vardı
suladığım ağacın dibine diz çöktüm
külleri ağacın dibine serptim
suladım suladım suladım
aklıma bir fikir geldi
adını ağaca verdim.